έτσι απλά...

Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα πολύ αισιόδοξο, φιλότιμο- χαζό παιδάκι, ο μικρός alexei.
Που λέτε αυτό το παιδί νόμιζε ότι μπορόυσε να αλλάξει το κόσμο. πόσο χαζό και ανόητο ήταν...
Ξεκίνησε μία μέρα και είπε στους φίλους του: έχω μια ωραία ιδέα, θέλετε να με βοηθήσετε να περνάμε όμορφα, να κάνουμε καλά πράγματα και που ξέρετε μπορεί κάποια στιγμή να αποκτήσουμε φήμη και ένα σπίτι και εγκαταστάσεις... και να είμαστε κάτι σαν τον roben: να παίρνουμε τα χρήματα από τους πολλούς και να τα δίνουμε στους λίγους.
και να συνεργαζόμαστε και με άλλους για να σώσουμε τα δάση και καμιά φάλαινα.
και να κανονίζουμε ταξιδάκια αναψυχής με ποδήλατα, βάρκες και αερόστατα.
και όλα αυτά τα έκανε να φαίνονται τόσο εύκολα!!
όμως, φίλοι και γνωστοί, τον κοίταζαν περίεργα και τον προειδοποιούσαν ότι αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Αυτό το παιδάκι όμως τον χαβά του! τόσο σίγουρο μέσα στην άγνοια του, ότι όλα θα πάνε καλά.
Ο καιρός όμως πέρασε και τα λαμπερά του όνειρα άρχισαν να σκοτεινιάζουν με τις πρώτες δυσκολίες, γιατί βλέπετε εκτός από όνειρα δεν είχε πολλά εφόδια, δεν ήταν εξοπλισμένο, ούτε με υπομονή, ούτε με εργατικότητα και η πόλη που ζούσε ήταν συνέχεια συννεφιασμένη και οι άνθρωποι της κατσούφηδες.
έτσι απλά το παιδάκι απέτυχε!

H ελληνική πραγματικότητα, όμως είναι το...

σουβλάκι. Τέλεια η σπανακόπιτα με το χειροποίητο φύλλο, αλλά μπροστά στην ευκολία του σουβλακιού δεν μπορεί να αντισταθεί η πλειονότητα των συμπολιτών μας, μεταξύ αυτών και εγώ. Όπως, δεν μπορώ να αντισταθώ στη τεμπελιά, την ευκολία, την καλοπέραση και τη μοιρολατρεία. Γιατί να είμαι χοντρός και δυσκίνητος, γιατί να μην με απασχολεί τίποτα άλλο από τι τι θα φάω? Γιατί να έχω τη νοοτροπία, έλα ρε παιδί μου, τι πειράζει ένα σουβλάκι? Γιατί να αθετώ συνέχεια τις υποσχέσεις που δίνω στον ευατό μου και τους γύρω μου και μετά να με κατηγορώ γι αυτό? Γιατί μου φταίνε όλα και πιο πολύ εγώ ο ίδιος? και βασικά γιατί το κάνουν όλοι αυτό το πράγμα? Πόσο πολύ έχει αρρωστήσει το μυαλό μας ή ήταν πάντα άρρωστο και δεν το είχαμε καταλάβει? από που να αρχίσω και που να τελειώσω?
Τώρα πειστήκαμε ότι φταίει η κρίση για τη κατάσταση της κοινωνίας μας. Όταν, όμως τα χέρια μας είναι βελούδινα, σημάδι ότι κανένας από μας δεν έχει δουλέψει, ποιός φταίει έαν τώρα δεν έχουμε την οικονομική μας ανεξαρτησία. Και ποιός φταίει που δεν έχουμε ιδρώσει για το σουβλάκι που τρώμε? Όταν, μας έδειξαν ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις στη ζωή σου είναι να ζείς χωρίς δυσκολίες. Ότι επιτυχημένος είναι αυτός που βγάζει πολλά χρήματα, ανεξάρτητα εάν αξίζει ή τα βγάζει εις βάρος κάποιων άλλων. Ότι, εάν θέλεις να του μοίασεις κάνε το ίδιο: τα στραβά μάτια σε ότι στραβό συμβαίνει και ίσως μια μέρα να ανέβεις και εσύ τα σκαλοπάτια της επιτυχίας.
Πόσο πολύ τελικά σε καταβάλλει αυτή η νοοτροπία, ακόμα κι εάν δυσκολεύεσαι να ανεχτείς τα παραπάνω, σιγά- σιγά υποχωρείς, γιατί ... το κάνουν όλοι.
Είναι πολύ εύκολο να φτιάξεις μόνος σου το σουβλάκι, (δεν σου λέω να κάνεις σπανακόπιτα)
αλλά δεν πρόκειται... καλή μας όρεξη. alexei marabel