Ποιος μπορεί να ξεριζώσει την οργή?

Και ξαφνικά η Ελλάδα φλέγεται. Δεν το περιμέναμε ή δεν το είχαμε προβλέψει? Καίγονται τα κτίρια ή τα σαρκία μας? Βρήκαμε επιτέλους κάποιους ορατούς εχθρούς να κατευθύνουμε τη μανία μας? Είναι οι αναρχικοί τελικά αυτοί που ασεβούν στη μνήμη του νέου θύματος της κρατικής καταστολής και ευθύνονται για την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού της χώρας? Αν ναι, επιτέλους βρήκαμε την αιτία του προβλήματος και αρκεί να εξοντωθούν για να εξυγιανθεί η κατάσταση! Είναι οι αστυνομικοί αυτοί που δημιουργούν τα αδιέξοδα της σημερινής κοινωνίας συντροφεύοντας τους νέους με την ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και την απονοηματοδότηση των εννοιών? Αν ναι, αρκεί να εξαφανιστούν και όλα να διευθετηθούν!
Παλεύω να καταλάβω τι έχει συμβεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα και κάθε στιγμή η άποψη μου αλλάζει. Δεν έχω διάθεση να βρω κάποιον θύτη αλλά να αντιληφθώ ποια η ευθύνη μου σε αυτό που συμβαίνει. Γιατί δεν μπορεί να μην έχω ευθύνη, δεν μπορει να φταίνε μόνο κάποιοι άλλοι. Η σιωπή μου και η ανοχή μου οι χειρότεροι εχθροί. Στηλιτεύουμε τους οικονομικούς μετανάστες που όρμηξαν στα ‘’σπασμένα’’ καταστήματα και άρπαξαν ότι βρήκαν εμπρός τους αλλά δεν αναλογιζόμαστε την ευθύνη μας απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, την απάθεια ή και την αρνητική μας δράση που τους οδηγεί σε απομόνωση και εξαθλίωση .
Το παιδί που δολοφονήθηκε στεγνά το Σάββατο το βράδυ έγινε λαϊκός ήρωας εν άγνοια του. Προσπαθώ να αντιπαρέλθω το τραγικό γεγονος αυτό καθεαυτό και τη στιγμή που προσεγγίζω το μήνυμα που δόθηκε μέσω της απώλειες του, λυγίζω. Ένας νέος εκτελέστηκε εν ψυχρώ και μαζί με αυτόν εξανεμίστηκε η αίσθηση του δικαίου, και της δημοκρατίας. Λαβα οργής από παντού, διαφορετικά στρατόπεδα ξανά- οι καλοί και οι κακοί- και ένα άδειασμα. Δεν με έχει σοκάρει η εικόνα της ισοπέδωσης της Αθήνας και των αλλων πόλεων, αρνούμαι να υποκύψω στην αίσθηση της υπεράσπισης της ατομικής ιδιοκτησίας όταν χυδαία και απροκάλυπτα έχει εγκαταλειφθεί η προστασία της συλλογικής ύπαρξης και συνοχής. Η ευκολία των αφορισμών για την επικράτηση άναρχης κατάστασης , κατάλυσης του κράτους και εφαρμογή ωμής βίας από χείλη που το μόνο που έχουν δημιουργήσει στη ζωή τους είναι μικρές λερναίες ύδρες που αντί για πολλά κεφάλια διαθέτουν πλείστα στόματα κατανάλωσης . Προτιμώ αυτούς που αντιδρούν, έστω κι αν κάποια στιγμή χάνουν τη μπάλα, από αυτούς που ριζώνουν όλο και πιο βαθιά στην αυτοδηλητηρίαση τους. Δεν δικαιώνω την βία , προσπαθώ απλά να προσεγγίσω το πλαίσιο δημιουργίας της. Λειψά και ατελώς πιθανόν αλλά τουλάχιστον κάνω την προσπάθεια μου. Θυμώνω επίσης που πρέπει ο καθένας απο εμάς που συχνάζει στα Εξάρχεια να απολογείται για το αυτονόητο. Οι μπάτσοι δεν έχουν το δικαίωμα να σκοτώνουν ανεξάρτητα αν είσαι στα Εξάρχεια ή στο Ψυχικό αν είσαι δικηγόρος ή μαθητής , αν είσαι αναρχικός ή μπάτσος. Τελεία και παύλα.
Άλλες στιγμές παγώνω και αναρωτιέμαι πως αυτό το ξέσπασμα θα προχωρήσει παρακάτω, πως θα εξελιχθεί σε ανατροπή και όχι απλά σε μια ένδοξη και ηχηρή εκδήλωση αγανάκτησης. Πώς το σπάσιμο των τζαμαριών τραπεζικών καταστημάτων θα επισφραγισθεί με σπάσιμο της αλυσίδας των «αναγκών» που στηρίζουν και γιγαντώνουν αυτούς τους οργανισμούς. Πώς η μολότοφ που εκσφενδονίζεται θα συνεχισθεί με την παρουσία και ενεργή συμμετοχή μας στην διαμόρφωση της πραγματικότητας που θέλουμε και ονειρευόμαστε. Πως ? Νιώθω άδεια αλλά έχω την ανάγκη να δημιουργήσω χώρο μέσα μου για καινούργια πράγματα, χώρο να οραματιστώ μαζί με άλλους, χώρο να κάνω δημιουργήσω και να μοιραστώ. Το ελπιδοφόρο μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση είναι ότι δεν νιώθω μόνη μου ….

Δημητρα Μασουρα