Ανοιξη Μαρια..... Ανοιξη.....

"σαν τα λουλουντια ομορφες να ειμαστε κι εμεις........"
ετσι ακουστηκε σαν λυτρωρικη πρωταχτίδα η φωνη μιας υπαρξης στα μεσα της διαδρομής Ταυρος -Πειραιας!. Σπαστα ελληνικα αλλα τοσο ζωντανα και παραστατικά που δεν ηθελα να στρεψω το κεφαλι μου να δω ποια η μορφη που τα ξεστομισε.. ηθελα να απλα να φανταστω την εικονα της γυναικας που θελει να βγαλει την ανοιξη απο μεσα της... ετσι και επραξα λοιπον, οδευοντας προς το λιμανι δεν ηξερα τι να νιωσω: την γλυκα της ανοιξης ή την μελαγχολία της αναχώρησης....
... ενα τριημερο περιπλανησης στις πατροπαραδοτες γευσεις, στα πελοππονησιακα χωματα ,στις συνκινητικες αναμοχλευσεις αισθηματων, στην αμφιβολιες και ανασφαλειες , στις αποτυχιες και στα ονειρα.....ολα μοιρασματα της στιγμης και ισως σταλλαγματα μιας μελλοντικης ζωης...
" Ανοιξη Μαρια ... Ανοιξη......"

έτσι απλά...

Ήταν μια φορά και έναν καιρό ένα πολύ αισιόδοξο, φιλότιμο- χαζό παιδάκι, ο μικρός alexei.
Που λέτε αυτό το παιδί νόμιζε ότι μπορόυσε να αλλάξει το κόσμο. πόσο χαζό και ανόητο ήταν...
Ξεκίνησε μία μέρα και είπε στους φίλους του: έχω μια ωραία ιδέα, θέλετε να με βοηθήσετε να περνάμε όμορφα, να κάνουμε καλά πράγματα και που ξέρετε μπορεί κάποια στιγμή να αποκτήσουμε φήμη και ένα σπίτι και εγκαταστάσεις... και να είμαστε κάτι σαν τον roben: να παίρνουμε τα χρήματα από τους πολλούς και να τα δίνουμε στους λίγους.
και να συνεργαζόμαστε και με άλλους για να σώσουμε τα δάση και καμιά φάλαινα.
και να κανονίζουμε ταξιδάκια αναψυχής με ποδήλατα, βάρκες και αερόστατα.
και όλα αυτά τα έκανε να φαίνονται τόσο εύκολα!!
όμως, φίλοι και γνωστοί, τον κοίταζαν περίεργα και τον προειδοποιούσαν ότι αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Αυτό το παιδάκι όμως τον χαβά του! τόσο σίγουρο μέσα στην άγνοια του, ότι όλα θα πάνε καλά.
Ο καιρός όμως πέρασε και τα λαμπερά του όνειρα άρχισαν να σκοτεινιάζουν με τις πρώτες δυσκολίες, γιατί βλέπετε εκτός από όνειρα δεν είχε πολλά εφόδια, δεν ήταν εξοπλισμένο, ούτε με υπομονή, ούτε με εργατικότητα και η πόλη που ζούσε ήταν συνέχεια συννεφιασμένη και οι άνθρωποι της κατσούφηδες.
έτσι απλά το παιδάκι απέτυχε!

H ελληνική πραγματικότητα, όμως είναι το...

σουβλάκι. Τέλεια η σπανακόπιτα με το χειροποίητο φύλλο, αλλά μπροστά στην ευκολία του σουβλακιού δεν μπορεί να αντισταθεί η πλειονότητα των συμπολιτών μας, μεταξύ αυτών και εγώ. Όπως, δεν μπορώ να αντισταθώ στη τεμπελιά, την ευκολία, την καλοπέραση και τη μοιρολατρεία. Γιατί να είμαι χοντρός και δυσκίνητος, γιατί να μην με απασχολεί τίποτα άλλο από τι τι θα φάω? Γιατί να έχω τη νοοτροπία, έλα ρε παιδί μου, τι πειράζει ένα σουβλάκι? Γιατί να αθετώ συνέχεια τις υποσχέσεις που δίνω στον ευατό μου και τους γύρω μου και μετά να με κατηγορώ γι αυτό? Γιατί μου φταίνε όλα και πιο πολύ εγώ ο ίδιος? και βασικά γιατί το κάνουν όλοι αυτό το πράγμα? Πόσο πολύ έχει αρρωστήσει το μυαλό μας ή ήταν πάντα άρρωστο και δεν το είχαμε καταλάβει? από που να αρχίσω και που να τελειώσω?
Τώρα πειστήκαμε ότι φταίει η κρίση για τη κατάσταση της κοινωνίας μας. Όταν, όμως τα χέρια μας είναι βελούδινα, σημάδι ότι κανένας από μας δεν έχει δουλέψει, ποιός φταίει έαν τώρα δεν έχουμε την οικονομική μας ανεξαρτησία. Και ποιός φταίει που δεν έχουμε ιδρώσει για το σουβλάκι που τρώμε? Όταν, μας έδειξαν ότι το καλύτερο που έχεις να κάνεις στη ζωή σου είναι να ζείς χωρίς δυσκολίες. Ότι επιτυχημένος είναι αυτός που βγάζει πολλά χρήματα, ανεξάρτητα εάν αξίζει ή τα βγάζει εις βάρος κάποιων άλλων. Ότι, εάν θέλεις να του μοίασεις κάνε το ίδιο: τα στραβά μάτια σε ότι στραβό συμβαίνει και ίσως μια μέρα να ανέβεις και εσύ τα σκαλοπάτια της επιτυχίας.
Πόσο πολύ τελικά σε καταβάλλει αυτή η νοοτροπία, ακόμα κι εάν δυσκολεύεσαι να ανεχτείς τα παραπάνω, σιγά- σιγά υποχωρείς, γιατί ... το κάνουν όλοι.
Είναι πολύ εύκολο να φτιάξεις μόνος σου το σουβλάκι, (δεν σου λέω να κάνεις σπανακόπιτα)
αλλά δεν πρόκειται... καλή μας όρεξη. alexei marabel

Λαικη παραδοση και γευση.....

Νομιζω οτι και χωρις λόγια η συγκεκριμενη εικόνα ειναι τόσο δυνατή στο μήνυμα της που κινδυνευω να θεωρηθω φλυαρη αν προσπαθησω να γραψω καποια λόγια παραπανω. Θα το τολμησω ωστόσο! Αυτη λοιπόν είναι η εξέλιξη του ανθρωπινου ειδους που ονειρευομαστε? να ζούμε για να "καταβροχθίζουμε"? να ονειρευόμαστε μόνο με ορους αγοράς και πώλησης? οι συνδιαλλαγες μας και η διασκέδαση μας να εκτιμωνται χρηματικα? στην σημερινη μου αναζητηση στο ιντερνετ ειδα δυο πολυ ωραία κείμενα που αναφερονται σε ολο αυτη την λαιμαργια καταναλωσης και της απαξιωσης της ανθρωπινης διαστασης. ΕΕΕΕ, ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΙ ????? Βασικη μας αναγκη ειναι η αναπνοη , ψηλαφιζουμε τον κοσμο πρωτιστως με τον αερα που τα περιβαλλει.... δεν υπαρχουμε μονο εαν τα σκαμε κανονικα για καθε μας κίνηση. Μπορει να ακουγεται λιγάκι ρομαντικο αλλα μπορουμε να περασουμε στη συλλογικοτητα και στην επαναξιολογηση της "παρεας" χωρις να πρεπει να σπονσοραρεται η κινηση αυτη μονο με φραγκα.Στο http://genia700euro.pblogs.gr/ εχει ενα καυστικότατο σχολιο για την υπερκαταναλωση με την παρουσιαση ενος παιχνιδιου της ΚΑΤΑΝΑΛΟΤΟΠΟΛΗΣ. Αξιζει να ριξετε μια ματια, εχει και αρκετες πληροφοριες για το πως να εξοικονομουμε χρηματα μεσω συγκεκριμενων επιλογων μας. Το www.forfree.gr μια καινουργια αφιξη στο διαδικτυο μας δινει ιδεες για δωρεαν εξοδους και εκδηλωσεις, δυστυχως μονο για την Αθηνα. Τι φρέσκια ιδέα αποτελεσμα, γρηγορων αντανακλαστικων στη πιεσμενη οικονομικα περιοδο αυτη. Τελος η ομαδα ΦΠΑ Φίλοι Παγκακίων Αντιφρονούντων μου εφτιαξε την ημερα μου . Προκειται για μια ομαδα που απλά φιλοδοξεί να αναδείξει το ρόλο του παγκακίου στη νυχτερινή - και όχι μόνο διασκέδαση - και να καταγγείλει την εκμετάλλευση των μαγαζιών, διαφημίζοντας στην πράξη ότι στην Ελλάδα, μπορούμε να περνάμε το ίδιο καλά με μία μπύρα ή εναν χυμό ανά χειρας και καλή παρέα, σε οποιοδήποτε ανοιχτό χώρο. Η αρχή έχει γίνει στη Θεσσαλονίκη, και επειδή οι καλές ιδέες είναι για να τις μοιαζόμαστε, ε ας βρουμε κι εμεις εδω τετοιους χωρους για συναντησεις!

Ραντεβου λοιπόν στα Παγκάκια!