Τι θελει πιθανως να μας πει η οικονομικη κριση?

Τον τελευταίο μήνα βαρέθηκα να ακούω για την οικονομική κρίση που ξαφνικά έπληξε σαν άλλος Αρμαγεδώνας την ανθρωπότητα, χτυπώντας κατά κύριο λόγο τις ΗΠΑ. Στην Ευρώπη το πλήγμα δέχτηκε κυρίως η Ισλανδία , μια χώρα με ένα από τα πιο υψηλά βιοτικά επίπεδα παγκοσμίως. Δεν είμαι οικονομική αναλύτρια για να εξηγήσω με επιστημονικούς όρους το τι έχει συμβεί αλλά η αίσθηση μου είναι ότι τα γεγονότα δεν ήρθαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Ένας σκεπτόμενος και διορατικός άνθρωπος μπορούσε να δει ότι η καταναλωτική μανία του Δυτικού θα προσκρούσει κάποια στιγμή σε έναν τοίχο. Επιτέλους ο τοίχος αυτός βρέθηκε μπροστά δυνατός και ελπίζω ικανός να θυμίσει στον άνθρωπο ότι η αλαζονεία του έχει σταθεί εμπόδιο στο να αφουγκραστεί το ρυθμό της φύσης και την αίσθηση της ισορροπίας που την διέπει.

Μπορει να ακούγομαι απαθής και ασυγκίνητη στην ‘’καταστροφή’’ που συντελείται γύρω μου, στον μέσο πολίτη που ξαφνικά δεν μπορει να ζήσει την οικογένεια του, στον άλλον που χάνει το σπίτι του σε πλειστηριασμό επειδή οι τόκοι του δανείου έχουν εκτοξευθεί αλλά δεν είμαι. Απλά έχω την εντύπωση ότι έχουμε χάσει την αίσθηση του μέτρου, δεν αρκούμαστε σε αυτό που χρειαζόμαστε κάθε στιγμή, πάντα θέλουμε κι άλλο εισερχόμενοι με αυτό τον τρόπο σε μια τοξική φουσκα. Άνθρωποι που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτές τις ανάγκες, απλά δανείζονται ανεξαρτήτως του κόστους. Υπάρχουμε καταναλώνοντας και ξαφνικά η κρίση εμφανίζεται μπροστά μας και ισοπεδώνει το Όνειρο της υλικοκρατίας Μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε τι κάναμε λάθος και να δομήσουμε τη ζωή μας σε νέες αξίες? Να πάψουμε να θεωρούμε τον άνθρωπο κέντρο του σύμπαντος και να ενδιαφερθούμε και για τις μελλοντικές γενιές? Να επανακτήσουμε τη σχέση μας με τη φύση και να λειτουργούμε ως κομματι της και όχι ως κυρίαρχοι της? Όλα αυτά δεν σημαίνουν ασφαλώς ότι θα γυρίσουμε στη φάση των σπηλαίων και στο τροφοσυλλεκτικό στάδιο. Θα διεκδικούμε την αξιοπρέπεια της ζωής μας χωρίς αυτό απαραίτητα και πρωτιστως να περνάει μέσα από την τσέπη μας. Αν και στις μέρες μας διακρίνω έντονη δυσπιστία στην συλλογικότητα έχω την ελπίδα ότι μόνο με την εγκατάλειψη του ατομισμού και την προσπάθεια αυτοοργάνωσης των ανθρώπων μπορει να επαναπροσδιοριστούν οι κοινωνίες. Με εντυπωσίασαν οι κινήσεις ομάδων στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη που εισέβαλλαν σε σουπερμαρκετ και μοίρασαν στη συνέχεια τα τρόφιμα στους περαστικούς. Οι περισσότεροι πολίτες επικροτούν την κίνηση ακόμη κι αν αντίκειται στην έννομη τάξη. Μήπως με κάποιον τρόπο ξεκινάμε να σκεφτόμαστε ότι το νόμιμο τελικά δεν είναι και ηθικό?

Η Δήμητρα θα ήθελε να ανοίξει μια συζήτηση επί της προσωπικής ευθύνης στην αλλαγή και στην διαμόρφωση της πραγματικότητας που ζούμε ή θα θέλαμε να ζούμε. Η ομάδα μας αυτό δεν επιθυμεί εξάλλου. Περιμένω σχόλια…

Πως οι παρέες φτιάχνουν τη ζήση μας?

Η Δήμητρα απο Βόνιτσα αναρωτιεται....
"Κάτι που με απασχολεί το τελευταίο διάστημα είναι η έννοια της συλλογικότητας. Πως η προσωπική δημιουργία εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο διεκδίκησης, συνταιριάζει με άλλες δημιουργικές δυνάμεις και ξάφνου το αποτέλεσμα δεν είναι το άθροισμα των συμμετεχόντων αλλά η σύντηξη τους. Ένας άλλος οργανισμός γεννιέται, οι πρώτες ύλες δεν είναι υπάρχουν πια, έχουμε συνεχώς νέα παραγωγόμενα στοιχεία τα οποία με τη σειρά τους περιμένουν να μετουσιωθούν σε κάτι καινούργιο.. δυναμική ισορροπία λοιπόν. Κάπως έτσι ίσως να μπορώ να ονειρευτώ το εμείς, ναι θέλω να συν-ονειρεύομαι, να συν-ευρίσκομαι και να συν-κινούμαι! Η συνύπαρξη δεν πιστεύω ότι οφείλει να είναι λύση ανάγκης για να αντιμετωπίσουμε τον φόβο της μοναξιάς αλλά γέφυρα για να ενωθούμε, πιθανώς και απώτερος σκοπός να επεκταθούμε, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Ίσως και τίποτε από τα προηγούμενα. Μπορεί η διαδικασία να είναι απλώς και μόνο αυτό, δίχως να σημαίνει ή να υπονοείται κάτι. Αυτό ωστόσο προϋποθέτει σε πρώτο επίπεδο να υπάρχει η ενδοσκόπηση και η αυτανάγνωση, εάν μου επιτρέπεται η λέξη, η συμφιλίωση με αυτό που μας έλαχε να είμαστε, χωρίς να μας εμποδίζει να γίνουμε αυτό που θέλουμε. Δίχως το εγώ μάλλον χλωμό το μαζί
Πως θα βρούμε λοιπόν το σημείο εκείνο που θα μας κάνει να αναζητούμε τους άλλους, αλλά θα αφήνουμε χώρο στη ραθυμία και στην εγρήγορση, στο τώρα και στο αύριο, στη μοναχικότητα και στη συντροφικότητα, στο πρέπει και στο θέλω στο είναι και στο υπάρχειν ;
Ας δώσουμε χώρο λοιπόν στους εαυτούς μα να γνωριστούμε , να δούμε ίσως και κάτι άλλο από αυτό που νομίζουμε ότι ξέρουμε για τους γύρω μας, κάτι που ίσως μας ξενερώσει αλλά ίσως και μας εκπλήξει
Επιλέγουμε εμείς λοιπόν πως θα νιώσουμε ή μόνο τι θα κάνουμε για την πάρτη μας αυτό που νιώσαμε?"

nea συν - κινητικά!!

Είμαστε πίσω Ελλάδα με νέα σχέδια, όνειρα και δίαθεση να δημιουργήσουμε.
Η αλήθεια αίναι ότι χρειαζόμαστε και τη βοήθεια τρίτων σε δράσεις που σχεδιάζουμε, γι' αυτό το σκοπό καταθέσαμε πρόταση πρός τη Ν. Γενιά, τα αποτελέσματα της οποίας περιμένουμε.
Μπορείτε να ρίξετε μια ματιά δίπλα. Εάν απογοητευτήκατε, λίγο πιο κάτω μπορείτε να ταξιδεύσετε νοερά σε Λυών και Ελβετία.
Με σέβας alexei mariabel