Πως οι παρέες φτιάχνουν τη ζήση μας?

Η Δήμητρα απο Βόνιτσα αναρωτιεται....
"Κάτι που με απασχολεί το τελευταίο διάστημα είναι η έννοια της συλλογικότητας. Πως η προσωπική δημιουργία εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο διεκδίκησης, συνταιριάζει με άλλες δημιουργικές δυνάμεις και ξάφνου το αποτέλεσμα δεν είναι το άθροισμα των συμμετεχόντων αλλά η σύντηξη τους. Ένας άλλος οργανισμός γεννιέται, οι πρώτες ύλες δεν είναι υπάρχουν πια, έχουμε συνεχώς νέα παραγωγόμενα στοιχεία τα οποία με τη σειρά τους περιμένουν να μετουσιωθούν σε κάτι καινούργιο.. δυναμική ισορροπία λοιπόν. Κάπως έτσι ίσως να μπορώ να ονειρευτώ το εμείς, ναι θέλω να συν-ονειρεύομαι, να συν-ευρίσκομαι και να συν-κινούμαι! Η συνύπαρξη δεν πιστεύω ότι οφείλει να είναι λύση ανάγκης για να αντιμετωπίσουμε τον φόβο της μοναξιάς αλλά γέφυρα για να ενωθούμε, πιθανώς και απώτερος σκοπός να επεκταθούμε, ότι κι αν σημαίνει αυτό. Ίσως και τίποτε από τα προηγούμενα. Μπορεί η διαδικασία να είναι απλώς και μόνο αυτό, δίχως να σημαίνει ή να υπονοείται κάτι. Αυτό ωστόσο προϋποθέτει σε πρώτο επίπεδο να υπάρχει η ενδοσκόπηση και η αυτανάγνωση, εάν μου επιτρέπεται η λέξη, η συμφιλίωση με αυτό που μας έλαχε να είμαστε, χωρίς να μας εμποδίζει να γίνουμε αυτό που θέλουμε. Δίχως το εγώ μάλλον χλωμό το μαζί
Πως θα βρούμε λοιπόν το σημείο εκείνο που θα μας κάνει να αναζητούμε τους άλλους, αλλά θα αφήνουμε χώρο στη ραθυμία και στην εγρήγορση, στο τώρα και στο αύριο, στη μοναχικότητα και στη συντροφικότητα, στο πρέπει και στο θέλω στο είναι και στο υπάρχειν ;
Ας δώσουμε χώρο λοιπόν στους εαυτούς μα να γνωριστούμε , να δούμε ίσως και κάτι άλλο από αυτό που νομίζουμε ότι ξέρουμε για τους γύρω μας, κάτι που ίσως μας ξενερώσει αλλά ίσως και μας εκπλήξει
Επιλέγουμε εμείς λοιπόν πως θα νιώσουμε ή μόνο τι θα κάνουμε για την πάρτη μας αυτό που νιώσαμε?"