Τον τελευταίο μήνα βαρέθηκα να ακούω για την οικονομική κρίση που ξαφνικά έπληξε σαν άλλος Αρμαγεδώνας την ανθρωπότητα, χτυπώντας κατά κύριο λόγο τις ΗΠΑ. Στην Ευρώπη το πλήγμα δέχτηκε κυρίως η Ισλανδία , μια χώρα με ένα από τα πιο υψηλά βιοτικά επίπεδα παγκοσμίως. Δεν είμαι οικονομική αναλύτρια για να εξηγήσω με επιστημονικούς όρους το τι έχει συμβεί αλλά η αίσθηση μου είναι ότι τα γεγονότα δεν ήρθαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Ένας σκεπτόμενος και διορατικός άνθρωπος μπορούσε να δει ότι η καταναλωτική μανία του Δυτικού θα προσκρούσει κάποια στιγμή σε έναν τοίχο. Επιτέλους ο τοίχος αυτός βρέθηκε μπροστά δυνατός και ελπίζω ικανός να θυμίσει στον άνθρωπο ότι η αλαζονεία του έχει σταθεί εμπόδιο στο να αφουγκραστεί το ρυθμό της φύσης και την αίσθηση της ισορροπίας που την διέπει.
Μπορει να ακούγομαι απαθής και ασυγκίνητη στην ‘’καταστροφή’’ που συντελείται γύρω μου, στον μέσο πολίτη που ξαφνικά δεν μπορει να ζήσει την οικογένεια του, στον άλλον που χάνει το σπίτι του σε πλειστηριασμό επειδή οι τόκοι του δανείου έχουν εκτοξευθεί αλλά δεν είμαι. Απλά έχω την εντύπωση ότι έχουμε χάσει την αίσθηση του μέτρου, δεν αρκούμαστε σε αυτό που χρειαζόμαστε κάθε στιγμή, πάντα θέλουμε κι άλλο εισερχόμενοι με αυτό τον τρόπο σε μια τοξική φουσκα. Άνθρωποι που δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτές τις ανάγκες, απλά δανείζονται ανεξαρτήτως του κόστους. Υπάρχουμε καταναλώνοντας και ξαφνικά η κρίση εμφανίζεται μπροστά μας και ισοπεδώνει το Όνειρο της υλικοκρατίας Μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε τι κάναμε λάθος και να δομήσουμε τη ζωή μας σε νέες αξίες? Να πάψουμε να θεωρούμε τον άνθρωπο κέντρο του σύμπαντος και να ενδιαφερθούμε και για τις μελλοντικές γενιές? Να επανακτήσουμε τη σχέση μας με τη φύση και να λειτουργούμε ως κομματι της και όχι ως κυρίαρχοι της? Όλα αυτά δεν σημαίνουν ασφαλώς ότι θα γυρίσουμε στη φάση των σπηλαίων και στο τροφοσυλλεκτικό στάδιο. Θα διεκδικούμε την αξιοπρέπεια της ζωής μας χωρίς αυτό απαραίτητα και πρωτιστως να περνάει μέσα από την τσέπη μας. Αν και στις μέρες μας διακρίνω έντονη δυσπιστία στην συλλογικότητα έχω την ελπίδα ότι μόνο με την εγκατάλειψη του ατομισμού και την προσπάθεια αυτοοργάνωσης των ανθρώπων μπορει να επαναπροσδιοριστούν οι κοινωνίες. Με εντυπωσίασαν οι κινήσεις ομάδων στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη που εισέβαλλαν σε σουπερμαρκετ και μοίρασαν στη συνέχεια τα τρόφιμα στους περαστικούς. Οι περισσότεροι πολίτες επικροτούν την κίνηση ακόμη κι αν αντίκειται στην έννομη τάξη. Μήπως με κάποιον τρόπο ξεκινάμε να σκεφτόμαστε ότι το νόμιμο τελικά δεν είναι και ηθικό?
Η Δήμητρα θα ήθελε να ανοίξει μια συζήτηση επί της προσωπικής ευθύνης στην αλλαγή και στην διαμόρφωση της πραγματικότητας που ζούμε ή θα θέλαμε να ζούμε. Η ομάδα μας αυτό δεν επιθυμεί εξάλλου. Περιμένω σχόλια…
