"σαν τα λουλουντια ομορφες να ειμαστε κι εμεις........"ετσι ακουστηκε σαν λυτρωρικη πρωταχτίδα η φωνη μιας υπαρξης στα μεσα της διαδρομής Ταυρος -Πειραιας!. Σπαστα ελληνικα αλλα τοσο ζωντανα και παραστατικά που δεν ηθελα να στρεψω το κεφαλι μου να δω ποια η μορφη που τα ξεστομισε.. ηθελα να απλα να φανταστω την εικονα της γυναικας που θελει να βγαλει την ανοιξη απο μεσα της... ετσι και επραξα λοιπον, οδευοντας προς το λιμανι δεν ηξερα τι να νιωσω: την γλυκα της ανοιξης ή την μελαγχολία της αναχώρησης....
... ενα τριημερο περιπλανησης στις πατροπαραδοτες γευσεις, στα πελοππονησιακα χωματα ,στις συνκινητικες αναμοχλευσεις αισθηματων, στην αμφιβολιες και ανασφαλειες , στις αποτυχιες και στα ονειρα.....ολα μοιρασματα της στιγμης και ισως σταλλαγματα μιας μελλοντικης ζωης...
" Ανοιξη Μαρια ... Ανοιξη......"
